Assisteren bij het verlenen van eerste hulp

4 juni 2019 - Kathmandu, Nepal

Vanmorgen werd er rond half 10 een lichaam naar binnen gebracht op een brancard. Het was een lichaam van een jonge vrouw, rond de 30. Ze werd naar de rode zone gebracht, omdat ze niet meer ademde. Het lichaam zag er wat gelig uit en lag helemaal stil met haar linkerarm hangend naar beneden. De familie die mee gekomen was en een aantal verpleegkundigen, tilden haar op en legden haar op een ziekenhuisbed neer. De arts kwam eraan en hij probeerde op verschillende plekken op het lichaam een pols te kunnen voelen maar die was er niet. Hij pakte zijn telefoon en activeerde zijn zaklamp om te kijken of de pupillen van de vrouw nog zouden reageren en dat deden ze. Hij riep dat ze cardiopulmonary resuscitation (CPR), reanimatie, gingen uitvoeren en de familie ging aan de kant staan zodat de arts en verpleegkundigen de ruimte hadden.

De arts ging bovenop het bed zitten op zijn knieën, naast het bovenlichaam van de vrouw. Hij hing boven het lichaam en begon met borst compressie te geven. Het duurde even voordat de beademingsapparatuur er was. De arts gaf de beurt aan een verpleegkundige en installeerde zelf de beademingsballon op de mond van de patiënt. Ondertussen was een er een andere verpleegkundige die een infuus probeerde in te brengen, weer een ander die medicatie klaar maakte en dit in het bovenarm in bracht, een andere verpleegkundige was de gegevens van de patiënt aan het verwerken met behulp van de familie. Iedereen deed iets, terwijl ik mee keek vanaf de zijlijn.

De arts zag mij staan en riep mij naar hem toe. Ik stond naast hem en hij vertelde mij dat ik de patiënt moest gaan beademen met behulp van de ballon. De verpleegkundige was nog steeds borst compressie aan het geven maar zag hij er al aardig vermoeid uit. De arts nam hem over en nadat hij klaar was met elke 30e compressie, gaf ik de patiënt twee keer zuurstof. Voor mijn gevoel ging dit héél lang door, maar tegelijkertijd ging alles ook weer zó snel.

Na elke zoveelste set van het geven van de borst compressie, voelde de arts of hij een pols kon voelen. Hij trok de ketting van de vrouw kapot om de halsslagader goed te kunnen voelen. Nadat de arts een pols voelde, werd er een plastic stuk in de patiënt haar keel gebracht waarop de ballon op gekoppeld werd. Hierdoor kwam er méér zuurstof in de longen. De arts ging nog even verder met de borst compressie terwijl er een andere arts, van de Intensive Care, opgehaald werd. De artsen die zelf op de Emergency Room stonden moesten de rest van de patiënten helpen omdat het geen rustige dag was vandaag.

De reanimatie van de arts zag er redelijk heftig uit. Hij duwde zó ver door, dat het leek alsof de vrouw helemaal geen ribben in haar lichaam had zitten. Het leek allemaal zo soepel te gaan bij hem, terwijl het bij de keren dat de verpleegkundige borst compressie aan het geven was er niet uit zag. De verpleegkundige had zijn handen op elkaar gelegd waarbij zijn onderste hand de borst en tepel van de vrouw vastpakte op een of andere manier. Beetje gek…

Toen de andere arts bij de patiënt arriveerde, zijn ze samen de patiënt gaan intuberen en ben ik aan de kant gaan staan. Alle spullen waren ondertussen al klaar gelegd door de verpleegkundige, maar reken er maar niet op dat alles steriel uitgevoerd werd. Er vielen een aantal middelen op de grond maar werden deze toch gebruikt. Terwijl ze de patiënt aan het intuberen waren, waren de verpleegkundige studenten de blaas aan het katheteriseren. Alles ging tegelijk... Ondertussen waren de verpleegkundigen ook allerlei onderzoeken aan het doen; tijdens het inbrengen van het infuus hebben ze gelijk bloed afgenomen, urine afgenomen tijdens het katheteriseren. Ook hebben ze bloed uit de liesslagader genomen om te meten hoeveel zuurstof en koolzuurgas er in het bloed zit, maar ook om de PH-waarde van het bloed te meten. Dit kan alleen met slagaderlijk bloed gemeten worden en het gebied rond de lies was vrij om een afname te kunnen uitvoeren.

Nadat de patiënt geïntubeerd en gekatheteriseerd was, is de arts naar de familie gegaan om verhaal te halen. Twee verpleegkundigen bleven achter om de patiënt nog steeds handmatig te beademen en de rest die er omheen stond, gingen alles opruimen. De patiënt werd later naar de Intensive Care gebracht.

Later las ik in het dossier dat de arts had opgeschreven had, dat de vrouw al 3,5 uur buiten bewustzijn lag. Ze had een verleden met ´seizure disorder´ dus was de familie nog niet gelijk met haar naar het ziekenhuis gegaan.

Nadat alle hectiek omtrent de CPR klaar was, ging de arts alweer naar de volgende patiënt. Op dit moment kon ik heel goed de manier van werken in dit ziekenhuis vernemen, maar ook de taalbarrière. Ik heb niet mee gekregen waarom de arts ervoor gekozen had om de patiënt tóch te reanimeren ondanks dat hij niet wist hoe lang zij al niet meer ademde. Óf misschien wist hij dat wel, maar heb ik dat niet mee gekregen. Hoe dan ook… er was helaas geen ruimte meer om hem dingen te vragen omtrent de situatie wat ik erg jammer vind.. Een bijzondere dag vandaag.

2 Reacties

  1. Fina:
    7 juni 2019
    Jeetje Ellen wat een heftig verhaal. En je staat er bij te kijken. En mocht ook nog een handeling uitvoeren. Kan me voorstellen dat je met een aantal vragen blijft zitten. Kun je niet alnog aan die dokter vragen?
    Geeft toch niet of het een paar dagen geleden is. Heeft de vrouw het wel gered.
    Meis ik vind je reuze dapper. Petje af hoor. Love you
  2. Ton:
    9 juni 2019
    Hoi Ellen, wat weer een beeldend verhaal van jouw kant. Je ziet het gewoon gebeuren. De drukte en (ogenschijnlijke) chaos. Dit zal je nog lang heugen denk ik.
    Ik kan me voorstellen dat de niet steriele manier van werken je gaandeweg minder doet. Klopt dat? En misschien is het hier in Nederland wat steriliteit ook wel 'over the top'?
    In elk geval is het nog eventjes doorzetten. Maar dat varkentje wordt door jou wel vakkundig gewassen.
    Cheerio