"LAMA"

Deze week ben ik eerst naar de administratieve kantoren gelopen. In het ziekenhuis hadden we eerst een afspraak gemaakt dat ik deze 3 afdelingen zou voltooien en dan terug komen om te bespreken hoe dit ging en of ik wel goed begeleid werd. de vrouw met wie ik in gesprek was, begeleidde mij naar de Emergency Room en stelde mij voor. De arts van de afdeling vroeg of ik een wit jasje had en seinde naar de hoofdzuster dat zij mij de kleedkamer moest laten zien.

Eenmaal terug op de afdeling kon ik zien dat er drie verschillende zones waren; de groene, de gele en de rode zone. Als er een patiënt naar binnen wordt gebracht, wordt er een triage opgesteld. Dit betekend dat de patiënt verwezen wordt naar

-        de groene zone -> deze week was er een patiënt die een diepe snede tussen zijn vingers had zitten. Het is geen levensbedreigende ziekte, dus hoefde hij niet naar de rode zone. Als de verpleegkundigen de wond hadden verbonden, hoefden ze verder niet naar de patiënt om te kijken, dus uiteindelijk minder zorg en verpleging te bieden.

-        de gele zone -> er was een jongetje met witte vlekken in zijn gezicht. De artsen wisten nog niet de definitieve diagnose was, wat betekende dat ze nog andere artsen om raad moesten vragen. Daarnaast moesten de verpleegkundigen het jongetje in de gaten houden. Iets meer zorg dan wat ze zouden geven bij de groene zone, maar de patiënt had nog geen levensbedreigende toestand.

-        de rode zone -> er kwam een vrouw binnen op de afdeling, met haar man die ze stevig vast had. Hij leek helemaal dronken te zijn, zijn shirt was nat, was aan het schreeuwen, de mensen die bij hem waren waren ook aan het schreeuwen. Het was een hele situatie. De man liep zelf naar een bed toe op de gele zone, maar wilde geen hulp van de verpleging of dokters. Ze waren allemaal tegen de man aan het praten maar het hielp niet. Op een gegeven moment werd de man met familie en de bewakers naar de rode zone gebracht. Hier hebben ze de man verder proberen te helpen. De man werd naar de rode zone gebracht omdat hij continu zorg nodig had van de verpleegkundigen en artsen.

Het gaat bij het opstellen van deze triage welke patiënt de grootste prioriteit heeft; hoe ziek is de patiënt, hoeveel zorg is er nodig, hoeveel verpleging is er nodig, zijn er andere artsen nodig van buiten de afdeling zelf, etc. Natuurlijk, als de patiënt beter wordt óf meer zorg nodig is, kan de patiënt per zone verplaatst worden.

De man die op de afdeling kwam en dronken leek, die op de rode zone lag, was dus niet dronken kwam ik een dag erna achter. Hij had het Alice in Wonderland Syndrome en kon daarom niet aangesproken worden, hij zat in een soort van psychose. Ik vroeg aan de verpleegkundigen naar welke afdeling de patiënt overgeplaatst was, maar zij gaf aan dat ze LAMA gedaan hadden. LAMA betekend: Leave Against Medical Advise.

Er was een jongetje van 10 jaar op de afdeling. Hij was al eens eerder geweest vanwege buikkrampen en kwam na 2 weken weer terug. Hij vroeg aan mij: “are you a foreign doctor?” En dat klonk zó schattig vanuit hem. Hij kon al zo goed Engels spreken voor zijn 10-jarige leeftijd, veel beter dan de andere Nepalese verpleegkundigen.

Het jongetje was heel erg geïnteresseerd. Hij vroeg waarom ik in Nepal was en waarom ik in dit ziekenhuis was. Hij vroeg van alles en ik vroeg hem weer dingen oer zijn familie en waar hij naar school ging. Heel grappig om even te praten met zo’n kereltje.