'Vinito'

Momenteel zitten we met 8 Nederlanders in het Guesthouse. Gisteravond zijn we gezellig met 9 personen 'uit eten' geweest; een snack omdat 1 van de Nederlanders geslaagd is voor haar opleiding. Iedereen had thee besteld en sommige nog een extra(behalve ik, ik lekker twee keer colaaa). We hadden daarbij 20 momo's, een Dal Bhat, een soep, twee soort aardappel salades en 5 samosas. Een samosa is een Indiaans gerecht en wordt gemaakt van bladerdeeg, gevuld met aardappelen, ui, erwten, koriander en kikkererten of kippenvlees. Voor al dit eten hebben we 970 roepie moeten betalen, inclusief de 10% fooi die ze standaard mee rekenen. Verdeel dat eens over 9 personen en reken het om naar euro's. Ongeveer betaal je dan per persoon, 1 euro. Ik kon het eerlijk gezegd niet echt bevatten, zoveel eten voor zo weinig geld... Hoe dan?

Vanochtend was ook mijn derde dag weer begonnen om stage te lopen. Om te voorkomen dat ik wéér zo lang op de bus moest wachten, ben ik gelijk naar de volgende bushalte gelopen die ongeveer 5 minuten verder op staat. Gelijk de eerste bus die er aan kwam kon ik pakken om bij het ziekenhuis te komen. Er werd van te voren aan gegeven dat we deze stage niet te lichtelijk moeten nemen omdat het echt een verandering is. Nou... díe verandering heb ik vandaag wel gemerkt. 

Ik had het in mijn vorige blog over een patiënt die een 'ongelukje' gehad had. Gister middag is er dus daadwerkelijk vastgesteld dat hij Tuberculose heeft. Het familielid wat er bij was, wilde vandaag heel graag weten of dit besmettelijk was of niet en zo ja, hoe besmettelijk dan? Hij liep naar de verpleegkundigen toe en begon zijn verhaal in het Engels te vertellen. Het leek dat de verpleegkundige het verhaal niet wilde aanhoren en ging andere dingen doen, terwijl het familielid nog gewoon zijn verhaal aan het vertellen was. Op een gegeven moment liep het familielid maar weg, omdat hij zich toch niet gehoord voelde. Zelf had ik er een wat naar gevoel over, hij had een situatie waar hij duidelijkheid over wilde hebben maar niemand gaf hem dat. Ik heb daar een beetje over lopen piekeren en uiteindelijk gevraagd aan de verpleegkundige of ik even met hem praten mocht. Ze zei dat dat geen probleem was; "go, go, go, do it" zei ze. Ik heb hem gevraagd wat hij precies vragen wilde omdat hij er een heel verhaal omheen vertelde. Na ongeveer 20 minuten met hem te hebben gepraat, was ik wel een beetje geschrokken met de dingen die hij vertelde. Er waren gisteren twee artsen langs geweest die bij de patiënt gekeken hebben en naar de foto's van de longen. Een van de artsen had dus blijkbaar, na het bekijken van de foto, het woord 'vinito' een aantal keren gebruikt en vertelde verder niks. Het familielid vertelde ook nog een paar andere situaties waarvan ik echt dacht; 'dit kan toch niet...' Ik vond het echt heel raar om allemaal te horen, maar kon ook wel begrijpen wat hij vertelde omdat de artsen geen affectie naar de patiënten tonen. Vandaag ging het echt even tegen mijn eigen visie van zorg in. Ik vond het zo raar dat een arts zoiets tegen een patiënt zou zeggen en dan juist op zo'n manier... 

In de middag heb ik nog mee gekeken bij het nemen van een ECG (elektrocardiogram). Op de afdeling hebben ze daar gewoon een apparaat voor en maken ze die zelf. In Nepal kennen ze ook geen privacy. De vrouwen bij wie de ECG genomen werd, lagen met het bovenlichaam open en bloot op de vrouwenafdeling, ondanks dat er ook mannelijke familieleden van verschillende patiënten rondlopen. Beetje bijzonder allemaal. Zo hangt er dus ook bij de zusterpost, een white bord met alle namen van de patiënten, geslacht, leeftijd en diagnose. Iedereen kan van elkaar zien wat ze 'mankeren. 

Na mijn dienst met de, natuurlijk, overvolle bus weer naar huis gegaan. Ik denk dat het allemaal niet zo voor mij is weg gelegd, met mijn lengte. Ik steek een kop uit boven de gemiddelde Nepalees. In sommige busjes merk je dat dan extra.

Vanavond hebben we weer lekker Dal Bhat gegeten. Na een aantal dagen is het dan toch wel lekker om te eten en krijg ik er zelf niet zo veel last van dat het echt élke avond is. Bovendien is het volgens mij redelijk gezond; win-win. 

Na het eten ben ik met een van de huisgenoten nog even naar de supermarkt geweest. Hij kwam vorige week met z'n vriendin het Guesthouse binnen en blijven twee weken om vrijwilligerswerk in het mannenklooster te doen. Heel grappig; ze kwamen de keuken binnen lopen, ik zag zijn gezicht en hij kwam mij heel bekend voor. Toen ze zich eenmaal voor hadden gesteld schreeuwde ik; HAHA, IK KEN JOU! Hij zei; ik jou ook! Wat bleek nou... in het verleden heb ik 'stage' gelopen in een kringloopwinkel waar hij op dat moment werkte. Hoe toevallig is dat. Zie je elkaar nooit in hetzelfde dorp, maar pas als je aan de andere kant van de wereld zit. Toeval bestaat niet, of wel???