"doktersassistente"

Deze week heb ik voor het eerst, in 9 weken Nederlands in het ziekenhuis gepraat. Het was echt een héél raar gevoel. De arts die mij veel begeleid, kwam maandag ochtend heel enthousiast naar mij toe om te vertellen dat er gisteren een Nederlandse man in het ziekenhuis was. Ze hadden wat gepraat en de arts vertelde dat ik, ´my Dutch friend´, op de afdeling stage loop. De arts vertelde mij ´s ochtends dat de Nederlandse man en zijn vrouw vandaag weer zouden komen.

Na de doktersronde ´s ochtends, zag ik een blanke man op de afdeling komen. De verpleegkundigen naast mij zeiden allemaal tegen mij; that´s him, the Dutch guy. We hebben onszelf aan elkaar voor gesteld en wat gepraat. Pim en zijn vrouw Samjhana, zijn nu twee jaar getrouwd en vliegen op en neer naar Nederland en Nepal. Ze hebben samen een stichting opgericht: Micro-care Nepal. Ze helpen, vooral ná de aardbeving in 2015, mensen die in de bergen wonen en medische zorg nodig hebben, maar ook kinderen met hun educatie. Héél mooi om te zien en horen.

Ze waren op de afdeling met een patiënt mee en zouden ´s middags een andere patiënt ontvangen in het ziekenhuis. Toen deze jonge patiënt eenmaal arriveerde, ben ik mee gegaan en heb ik ook een groot gedeelte van het ziekenhuis gezien waar ik nog niet geweest was. De patiënt was een 5 jarig jongetje die op controle kwam voor zijn hand. Hij had in het verleden zijn pink en ringvinger aan elkaar vast zitten, als een soort vin. Ze hebben dit in het ziekenhuis los gesneden en moesten kijken of de wond goed aan het helen was en of de hechtingen nog goed zaten.

Elke ochtend als ik naar Balaju (uitgesproken als Balazu) loop en op de bus wil stappen om bij het ziekenhuis te komen, komen er allerlei kinderen naar mij toe. Niet omdat ik een blank persoon ben, maar omdat ze aan het bedelen zijn omdat ze geld willen. Ze zijn bedekt in stof en hebben kapotte kleren aan. Heel zielig, maar er is mij een aantal keer verteld dat je ze niks moet geven omdat je dan bezig blijft. Ook vertelde de vader van het gasthuis, dat hij wel eens eten geeft uit de verpakking zodat ze dit niet terug kunnen brengen naar de supermarkt en geld ervoor terug krijgen. Vaak nemen de kinderen/mensen dit dan ook niet aan. Dan weet je ook dat ze het geld voor iets anders gaan gebruiken dan eten én dat ze waarschijnlijk niet zoveel honger hebben. De vader vertelde ook, dat er nooit echt iemand dood zal gaan van honger omdat er altijd wel mensen zijn die iets geven.

Op elke afdeling wordt ook fysiotherapie gegeven aan de patiënten die dit nodig zijn. Ze gebruiken verschillende hulpmiddelen die ik nog nooit eerder heb gezien. Zo ook een ´3 ball breathing lung exerciser´. Op internet kun je heel goed een plaatje vinden van dit hulpmiddel. Ze meten met dit apparaatje de ademfrequentie: de hoeveelheid van lucht die kan worden in en uitgeademd en ook hoe snel.

Door dagelijks dit apparaatje te gebruiken, kunnen patiënt hun klachten van kortademigheid verlichten. Héél goedkoop en simpel.

Er was deze week een vrouw met diabetes mellitus type 2. Ze kwam in het ziekenhuis omdat ze allemaal grote blaren op haar linker hand had. Ze had geen idee waar dit van kwam óf dat ze diabetes ontwikkeld had. De arts vertelde, omdat alle Nepalezen witte rijst eten (soms 3 keer per dag), ze snel diabetes kunnen ontwikkelen omdat er veel suikers in de rijst zit. Zonder dat ze dit weten soms. De blaren op haar hand, waren cellulitis; een ontsteking van de dieper gelegen delen van het onderhuidse bindweefsel. Meestal komt cellulitis voor op de benen, maar bij deze patient was het op haar hand. Het zat vooral op de bovenkant van haar hand, aan de linker kant en tussen de ring- en middel vinger.

Ze wist dus zelf niet dat ze diabetes mellitus had ontwikkeld. In het ziekenhuis hebben ze haar hand geopereerd en alle blaren weg gesneden, wat maakte dat er een open wond ontstond. De arts moest dit dagelijks wondzorg geven en de patiënt zelf moest dagelijks een handbadje nemen met Betadine.

Ik heb meerdere malen mee gekeken met het geven van de wondzorg, maar het zag er extreem pijnlijk uit. De arts smeerde de gehele hand in met Betadine om zo bacteriën in het wondgebied te voorkomen. Hij wreef soms zo hard over de wond heen, dat het opnieuw begon te bloeden maar wilde hij natuurlijk het gele beslag er uit halen. Af en toe ging hij er ook met een klem in om dat beslag te verwijderen.

Hij vroeg mij om te assisteren; een soort poeder in de wond strooien zodat het gaasje er niet tegen aan zou blijven kleven. Daarna wikkelde hij het af met een snelverband. Dit deed hij dus dagelijks en vertelde dat de wond steeds beter ging helen. Als deze dokter duty heeft, vraagt hij mij heel vaak om hem te helpen. Hij zegt dan: "Ellen, come. Do this, do that." Soms zegt hij, ja jij gaat dit nu doen en assisteert hij mij.

Onderweg naar huis, kwam ik dit tegen op de foto. Zie jij wat er niet klopt vergeleken met Nederland?