De eerste stagedag

Zo dan, vanochtend ging de wekker om 05:50 uur omdat ik om 07:00 uur op stage moest beginnen. Natuurlijk omdat het hele huis nog sliep, moest ik hartstikke zachtjes doen (anders dan wat de Nepalezen doen). Om 06:35 uur liep ik naar de 'bushalte'. Uiteindelijk heb ik na 12 bussen, eindelijk de goede kunnen krijgen. Het is ongeveer 10 minuten naar het ziekenhuis in de bus, hartstikke fijn. 

Na een korte rit met allemaal gaten en hobbels op de weg, voelend alsof je op een op hol geslagen stier zit, moest ik nog 5 minuten lopen. Eenmaal op de afdeling hadden de verpleegkundigen totaal geen idee dat ik stage kwam lopen. Daar waren we van te voren al voor gewaarschuwd; dat is de Nepalli style. Ik loop de eerste weken op de Medical Ward. Er liggen hier voornamelijk patiënten met hart- en longproblemen zoals onder andere decompensatio cordis en COPD. De afdeling is verdeeld over 2 zalen, mannen en vrouwen apart. Ook zijn er aparte kamers voor isolatie, voor zover je dat zo kunt noemen. De kamers worden namelijk gewoon afgesloten met een of ander gordijn. 

De meeste Nepalese verpleegkundigen waar ik vandaag mee gewerkt heb, waren geïnteresseerd wat ik kwam doen en waarom. Ook heb ik nog met twee dokters gesproken. Héél leuk. Toch was deze eerste dag een beetje tegen gevallen. Ik had verhalen gehoord over wat ik zou kunnen verwachten, maar om het dan daadwerkelijk uit te voeren voelt dan anders. 

Ondanks die 'teleurstelling' heb ik veel verschillen gezien met de Nederlandse ziekenhuizen. Bij elk bed staat een nachtkastje met daar op een mandje met medicatie, spuiten, naalden, elastiek (stuwband) en gaasjes. De medicatie wordt bij het bed klaar gemaakt, toegediend en alles wordt weer terug gelegd in hetzelfde bakje, niet weg gegooid. In de nachtkastjes liggen de X-ray foto's van de patiënten. Als de dokter zijn/haar ronde doet, moeten de patiënten of hun familie zelf deze foto's aan de arts geven. 

Tijdens de doktersronde ging de dokter met zijn stethoscoop ausculteren (luisteren). De patiënten konden gewoon hun kleding aan laten en hij luisterde door de dikte van hun bovenkleding. Hij zal dan vast wel héle goede oren moeten hebben. Ook de bipi (bloeddruk) werd gemeten terwijl die truien allemaal nog aan zijn. Zal vast wel goed zijn. 

In de middag werd er bij een patiënt hemoglobine afgetapt. Er zit dan te veel ijzer in het bloed waar het lichaam niks meer mee kan. Het bloed wordt uiteindelijk ook gewoon weggegooid. Om dit bloed af te kunnen tappen moest de arm worden afgebonden. In Nederland doen ze dat met een stuwband, terwijl ze hier een of ander onhygiënisch elastiek gebruiken. De patiënt lag al een paar minuten met een half slappe arm, terwijl de verpleegkundige nog van alles aan het klaarleggen was. Super fijn! #not. Toen eenmaal het bloed ging stromen, vingen ze dit op in een lege waterfles. Gewoon eentje die ze ergens weg gepakt hebben. Het bloed wordt uiteindelijk wel weg gegooid... maar dan nog?

Buiten deze korte (bijzondere en interessante) situaties om, waren de Nepalese verpleegkundigen heel veel Nepalees aan het praten. Op zulke momenten vraag je je wel af wat je eigenlijk toevoegt aan zo'n dag. Na naderhand thuis te praten met de vader van het Guesthouse, vertelde hij dat de verpleegkundigen hier heel onzeker zijn over hun handelen/opleiding als er een buitenlandse student komt. Juist omdat ze een bepaald beeld hebben dat de opleidingen in het buitenland véél beter zijn dan die van hun zelf. Dat is ook een van de redenen dat de meeste Nepalese studenten hun opleiding in het buitenland willen voortzetten, daar leren ze meer van. 

Dit was vandaag.. Ik ben benieuwd wat er morgen allemaal komen zal. Just be open minded....