Helaas... pindakaas....

Vanmorgen ging de wekker weer om 6:00 uur. Aankleden, eten, make-up op doen, tanden poetsen en door naar de bushalte in Balaju. Eenmaal op de weg van Naya Bazar, was het heel rustig op de weg. Bij de bushalte stonden allemaal politieagenten met wapenstokken en plastic schild alsof er een rel aan zat te komen. Ik heb 20 minuten op de bus gewacht en er zijn maar 6 bussen langs gekomen die allemaal propvol zaten en niet richting het ziekenhuis gingen. Normaal gesproken komen er wel 5 bussen per minuut. Heel raar dus... Op een gegeven moment ben ik maar weer naar huis gelopen. De meiden van het Guesthouse waren ook allemaal weer thuis gekomen omdat er geen bussen reden naar hun scholen. Bleek er dus een staking te zijn....

Net zoals in Nederland, zijn er verschillende afdelingen in het ziekenhuis; Medical ward, Surgical ward, ICU, ER, Urology ward, ENT (ear, nose, throat) ward, Gynaecology ward, OT (operation table), Post operative ward, etc. Het is de bedoeling dat in het ziekenhuis, de patiënten met dezelfde klachten op dezelfde afdeling liggen. Op de Medical ward liggen er voornamelijk patiënten die dus klachten hebben aan hun longen of aan het hart. Maar….. er komen ook andere casussen voor zoals bijvoorbeeld alcoholisme. Heel raar eigenlijk, maar hier in het ziekenhuis is er geen psychiatrische afdeling. De patiënten hebben wel hulp nodig, dus waar plek is worden ze geplaatst. Deze patiënt werd op een van de twee bedden geplaatst in de isolatie kamer, waar eerder iemand met tuberculose heeft gelegen. Vraag mij niet hoe schoon en bacterievrij die kamer gemaakt is….

Daarnaast lag er iemand met de diagnose: chronische alcoholisme met pleurale tuberculose en Wernicke’s Encefalopathie. Het syndroom van Wernicke is een ernstige stoornis aan het centrale zenuwstelsel door een lichamelijk oorzaak. Voornamelijk komt dit voor bij een vitamine B-1 tekort bij alcoholisten. Buiten dit had de patiënt ook nog tuberculose verspreid over het gebied omtrent de longen. Een hele mond vol dus. Bijzonder dat dit allemaal op een specifieke afdeling kan voorkomen.

Nog steeds heb ik moeite met de Nepalese taal maar kan ik af en toe snappen waar ze over praten. Ik begrijp het niet, maar met de Engelse woorden die ze tussen het praten door gebruiken, is het makkelijker te snappen. In het ziekenhuis wordt er niet gewerkt met namen van de verpleegkundigen. Ze noemen elkaar niet bij naam maar ‘Didi’. Dit betekend oudere zus in het Nepalees. Didi wordt gezegd tegen iemand die meer ervaring heeft dan jij. Ook zeggen ze dit tegen iemand die ouder dan hun is om respect te tonen. Dan wordt de Nepalese naam voor oudere zus of broer gebruikt. Bij jongere mensen gebruiken ze de namen voor kleine zus en broer.

Bahini betekend jongere zus, Dai is de oudere broer en Bhai de jongere. De vader wordt gezegd als Buwah en de moeder Aama of mammie. Opa is Hajur ba en oma Harjuraama of aamai.

Niet alleen met het verschil in taal heb ik moeite, maar ook wel met de manier van werken. In Nederland is het verboden om hand- en polssieraden te dragen en als de inspectie dat ziet zitten er ook consequenties aan. Hier in het ziekenhuis is het voorkomen normaal. Op de afdeling lopen heel veel verpleegkundigen met hand- en polssieraden, nagellak en lange mouwen. Eigenlijk mag volgens de “Nepalese richtlijnen” van de hygiëne alles niet. Het dragen van lange mouwen vind ik zelf heel dubbel. Ik doe het namelijk zelf ook omdat het heel erg koud is op de afdeling. Als je in korte mouwen moet lopen dan werkt dat niet fijn. Over de hand- en polssieraden heb ik een aantal verpleegkundige gevraagd of hun dat ook geleerd wordt in de opleiding, dat het dragen er van niet mag. Telkens krijg ik het antwoord terug dat ze donders goed wel weten dat het niet mag, maar doen ze het toch want het wordt niet gecontroleerd. Zo frustrerend eigenlijk omdat ze letterlijk alles doen, zonder ook enig handhygiëne toe te passen. Infusen inbrengen en bloed afnemen doen de meesten ook zelfs zonder handschoenen.

Zo zijn er nog meer rare dingen gebeurd; als de patiënten naar de wc of iets dergelijks moeten, dan koppelen ze het infuus los. Heel logisch. Soms sluiten ze deze niet goed af, waardoor het gaat lekken. Op een gegeven moment komt er dan een plasje water op de grond te liggen. Laat het nou net zo zijn, dat er een patiënt zijn telefoon aan het opladen was en zijn telefoon er uit gehaald heeft. Het scheelde weinig of het oplaadsnoer lag in het water terwijl het nog in het stopcontact zat.

Of dat de meeste patiënten zuurstof krijgen vanwege een te laag zuurstofgehalte in het bloed. Het zuurstof gaat door een speciaal bakje waarin gedestilleerd water zit zodat het lichaam dat zuurstof beter kan opnemen. Dit moet gedaan worden met gedestilleerd water omdat er geen onzuiverheden en mineralen meer in zitten. Als dit water op is, in het ziekenhuis, gebruiken ze normaal kraanwater. Eigenlijk is dit heel gevaarlijk omdat dit alles wat meer uitdroogt en beschadigd.

Morgen nog een dagje en dan begin ik volgende week op de Surgical ward. Ik ben benieuwd hoe ze daar te werk gaan en of ik verschil tussen de afdelingen kan zien. Spannend!