Met een kleinigheid tevreden zijn.
28 februari 2019 - Kathmandu, Nepal
Helaas… als ik nog 1 dag gewacht had, dan had ik een week niet gedoucht. Natuurlijk klinkt dat heel goor, maar heb ik wel vochtige doekjes om me even mee op te frissen. Kun je nagaan wat voor water ik eigenlijk allemaal bespaard heb, door niet te douchen.. Gelukkig heeft nog niemand tegen mij gezegd dat ik stink, of heel vet haar heb. Want geloof me, na bijna een week niet douchen hier, is het ongelofelijk vettig en voelt m´n haar aan als touw.
Vanochtend begon de dag heel droevig; het heeft bijna de hele nacht keihard geregend en gestormd. Gisteren is er een helikoptercrash geweest in het oosten van Nepal en zijn er 7 mensen overleden, waaronder de minister van toerisme. Vandaag was daarom uitgeroepen tot de dag van “nationale rouw”.
Deze week heb ik op stage medicatie mogen klaar maken en geven. Een van de verpleegkundige vroeg mij wat, waarop ik ‘oke’ zei terwijl ik het eigenlijk niet helemaal verstond. Heel veel Nepalezen spreken Nepalees-Engels met een andere klemtoon waardoor het vaak lastig te begrijpen is wat ze zeggen. Ik kreeg de ampul en opzuignaald in mijn handen gedrukt en kon dit gaan klaarmaken. Ik heb het ampul gebroken en met behulp van de naald opgezogen in een spuit van 10cc. Daarna mocht ik het toedienen bij de patiënt. In mijn stage die ik in het Martini ziekenhuis heb gelopen vorig jaar, had ik geleerd om de medicatie op te lossen in (meestal) NaCl. Hier in de Nepalese ziekenhuizen gaat dat dus totaal niet zo. Het is de bedoeling dat je het infuus los koppelt, de spuit er aan zet, alles er gelijk (en snel) in spuit en het infuus er weer aan koppelt.
Ook mocht ik de tweede dosis geven voor een onderhuidse injectie. Ik kreeg de spuit in mijn hand gedrukt en ik moest het maar toedienen, niet wetende wat voor medicatie het was. De verpleegkundige keek bij het geven van de eerste dosis niet of die toedien richting naar het hart was, of dat de naald met de open kant naar boven gericht was. Kort om, het medicijn moet er gewoon in en het maakt niet uit hoe of wat.
Ik blijf nog steeds met een verbazing kijken naar hoe de dokters hun ‘diagnose’ geven. Ze observeren de patiënt niet, ze vragen niet hoe het gaat met de patiënt, er wordt niet met de familie gecommuniceerd en er is meestal geen voorgeschiedenis bekend. Als de patiënten op de afdeling komen, worden mannen naar het mannengedeelte gebracht en de vrouwen naar de andere kant.
De ene dokter luistert met zijn stethoscoop nog niet eens 1 seconde per aanraking aan het lichaam (althans de kleding dat er tussen zit). De andere dokter beantwoord de vragen van de patiënt en familie niet. Wéér een ander vult een beoordelingslijst in wat gaat over de toestand van de patiënt, het uiterlijk. Dit doet die dokter niet bij de patiënt zelf, maar leest de rapportage van de verpleegkundigen en vult dán de lijst in. Het is een bijzondere manier van ‘zorg’ verlenen, vindt ik.
De meeste patiënten lijken het toch prima te vinden. Wat de arts zegt dat moet gebeuren, gebeurt meestal ook. Zonder tegenstribbeling van de patiënt of familie. De artsen zijn heel protocollair opgeleid; vertoont iemand deze verschijnselen, dan volgt dit onderzoek of deze medicatie. De patiënten vinden het prima, omdat een arts daar voor gestudeerd heeft en de specialist is. Ook wat een verpleegkundige voor medicatie geeft, wordt niet gecontroleerd of gevraagd waarvoor het is. De verpleegkundige doet het tenslotte uit opdracht van de arts.
Wat Mark Twain ooit zei: “Alles wat je in dit leven nodig hebt, zijn onwetendheid en zelfvertrouwen, dan is je succes verzekerd.”
Misschien valt dit niet heel letterlijk te nemen hier, omdat het nog steeds een ontwikkelingsland is dus wat is succes dan. Maar je kan het ook opvatten als in gelukkig zijn en tevreden; iets wat je hier heel veel ziet. Waardering en tevredenheid met alles wat ze hier hebben.
Toch zullen mensen het verschil gaan zien lijkt me. Jouw betrokkenheid, mens gerichtheid en de schijnbare onverschilligheid van de lokalen.
Om met Albert Einstein te spreken:):
We kunnen een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt.
Mooi verhaal weer Ellen. Ik zal nog even reageren op jullie mail!
Over de ontwikkeling in Nederland, je planten leven nog! 😜
Dikke kus 💋
Op zoek naar een uitgever want je schrijfstijl is geweldig!
Gelukkig, je mag aan de slag ! De tijd van niets doen is voorbij. Ik begreep van Greetje dat je nu ook al vrijwilligerswerk aan het doen bent ?
Je verslagen zijn kostelijk om te lezen. 😊 we volgen je met veel plezier.
Ik las deze week in de krant, dat ook wij korter/ minder moeten gaan douchen ivm met het klimaat. Aan de leefstijl daar kunnen wij hier een voorbeeld aan nemen ....
Raar om te lezen, dat veel zorg op gevoel gaat. En zo te horen, overlijden er niet veel patiënten. Dus is de zorg goed......? !?!
Wel een maffe ervaring......
Zet 'm weer op deze week.👋
p.s. een beetje minder douchen is inderdaad niet verkeerd.... hahaha Peter gaat, voordat hij gaat voetballen, eerst onder de douche... (echt waar!)... ;-)
Bedankt voor je verslagen!
Je maakt nogal wat mee daar. Mooi dat je mee kan helpen in de medische zorg van de patiënten! Inderdaad wel een heel verschil met de zorg hier.....
Je verslag over het hindoeïsme vind ik ook bizar: de crematie die ze zelf uitvoeren bij hun dierbaren😳
Ellen, sterkte bij je werk en alle indrukken daar, ik zal aan je verhalen denken als ik morgen weer in ons moderne, goed georganiseerde ziekenhuis ben 😅
Wat weer een verhaal. Je kan erg leuk schrijven. Mijn conplimenten.
Ik zie het haast gebeuren. En je beleeft elke keer weer bizarre dingen. Geen controle op wat je moet doen bijv. tijdens je stage. Da's toch ongelooflijk. Het zijn wel mensen die je behandeld. Ben nieuwsgierig naar de vervolgverhalen. Heel veel liefs dikke knuffel van mij.