Stage week "char"

Zoals elke dag, was er dinsdag weer een doktersronde. Er waren twee artsen die hun visite deden bij de patiënten. Soms komt er een derde arts bij die er wat meer verstand van heeft. Ze zijn met z'n drieën naar 3 verschillende patiënten geweest, met ons (verpleegkundigen, studenten, artsen in opleiding) volgend. 

De eerste patiënt waar we naar toe gingen, daarvan wisten ze niet wat voor diagnose hij had. De derde arts deed wat lichamelijke onderzoeken; auscultatie (luisteren met de stethoscoop), palpatie (voelen), percussie (kloppen op het lichaam met de vingers) en inspectie (het kijken naar). Daarna vroeg hij aan mij of ik een 'key' had. Een verpleegkundige bracht hem een sleutel waarmee hij onder de voet van de patiënt een kras maakte met moeite. Natuurlijk hebben de mensen hier heel veel eelt onder de voeten omdat ze voornamelijk op hun blote voeten lopen maar het zag er toch redelijk pijnlijk uit. De patiënt leek hier geen last van te hebben, want hij schudde zijn hoofd op de vraag van de dokter of hij wat voelde. Uiteindelijk had de dokter een diagnose kunnen vinden: Acromegalie, wat een zeldzame ziekte schijnt te zijn waarbij de lichaamsdelen een buitenproportionele groei hebben. 

De tweede patiënt bleek een verkeerde diagnose te hebben. De derde arts legde de overige twee artsen uit hoe ze Parkinson zouden moeten herkennen. Heel interessant omdat hij er tussendoor ook Engelse woorden sprak waardoor ik het beter kon begrijpen. Ook bij deze patiënt ging hij met een sleutel onder de voeten door en deed hij een lichamelijk onderzoek. Daarnaast moest de patiënt met een boog, met beide handen (om de beurt) zijn neus aanraken én de vinger van de dokter. De patiënt moest een rondje lopen want de arts wilde zien hoe de coördinatie daarvan was. Het is bekend dat mensen met Parkinson veel moeite hebben met het verplaatsen van hun voeten. 

De patiënt had ook een aantal tremoren in zijn handen en voet. Een tremor is een voortdurende schudbeweging van één of meer lichaamsdelen en wordt veroorzaakt door een onwillekeurige contractie van spieren. Doordat ik in mijn werk thuis een cliënt heb verzorgd die dezelfde klachten van Parkinson vertoonde, kon ik al zien dat deze patiënt hetzelfde had. Het was heel interessant om te zien hoe de arts dit uitlegde aan de andere twee.

De derde patiënt was een vrouw wiens algehele conditie er niet zo goed uit zag. Ze zag er heel ziek en zwak uit. Ze had een aantal verdikkingen aan de onderkant van haar buik. Er werd wat gevoeld aan het lichaam van de vrouw en overlegd onder de artsen. Op een gegeven moment liep de derde arts weg en waren de andere twee nog wat aan het praten. Ik vroeg aan een van hun, wat de diagnose was. Ze zeiden dat ze dat niet gelijk konden zeggen, maar dat ze aan het overleggen waren welke andere disciplines nog hun oordeel moesten geven; een chirurg, dermatoloog, etc. Ik zei dat ik vond dat het op een hernia leek, want dat had ik ook in het Martini ziekenhuis gezien op de Dagbehandeling. De dokter zei dat het er inderdaad op leek, maar het voelde daarvoor te hard. Helaas was de patiënt de volgende dag verplaatst naar een andere afdeling. 

Vorige week was er een vrouwelijke patiënt die een TIA gehad heeft; een tijdelijke aanval in de hersenen. Dit duurt niet langer dan een half uur en de complicaties moeten vóór 24 uur over zijn, anders is het geen TIA. Tijdens de doktersronde riep de dokter mij om aan de overkant van het bed te gaan staan. Hij suggereerde dat ik de rechter arm van de patiënt goed vast moest houden. Ik snapte het eerst niet, maar pakte ik toch maar de arm vast. Hij wilde zien of de patiënt de linker arm, waar een verlamming aan zat, kon gebruiken. Hij ging met zijn vuisten héél hard op de borstkas van de vrouw leunen en even extra door drukken. Dat het heel hard was, kon ik horen omdat de vrouw het echt uitschreeuwde van de pijn. Daarom moest ik dus de rechter arm vasthouden, omdat ze dan met haar linker arm er voor moest zorgen dat de dokter van haar af te krijgen maar er zat totaal geen beweging in; echt verlamd. Nu, een week later, lag de vrouw er nog en kon ze haar arm bijna weer normaal bewegen. Ze had fysiotherapie gehad en kon de grote motoriek weer volledig uitvoeren. 

Toch gek dat alle 'onderzoeken' op zo'n manier gedaan worden, maar ja je moet improviseren als je verder niks anders hebt. Dit zijn dingen die je 'leert' als verpleegkundige, maar ik denk niet dat ik het in Nederland zal willen of mogen gebruiken. Dan zou er iets mis zijn met mij, haha.