Stage week ´dui´

Dat Nepalezen geen inzicht hebben, wordt mij steeds meer duidelijk. Ik kan nu zoveel situaties opnoemen die wij als Nederlander nooit zullen doen omdat wij praktischer denken en vaak gelijk zien of iets past of niet. Nou, hier in Nepal gaat dat dus niet zo en ook zeker niet in het ziekenhuis waar ik stage loop. Op de afdeling komen heel veel patiënten met een acute verergering van van complicaties en dan met name COPD of Astma. Daarvoor krijgen deze mensen een inhalator of inhalatoren voorgeschreven door de arts. De meeste patiënten zijn wat meer op leeftijd en kunnen de kracht van zo´n inhalator soms niet goed aan en krijgen ze een voorzetkamer erbij. (zoek op Google: voorzetkamer) De inhalator moet aan de ene kant worden in gebracht en de mond moet aan de andere kant om de tuit heen. Bij 1 keer sprayen moet de patiënt 5 keer inhaleren. 

Die voorzet kamer komt in een doosje en bestaat zelf uit twee delen. Deze delen moet je in elkaar klikken en op slot draaien. Híer zijn de verpleegkundigen al mee aan het worstelen… Dán moet die inhalator er nog in, maar proberen ze die in het gedeelte te drukken waar de mond voor moet. Dat lukt niet zo goed natuurlijk en dan proberen ze het met de harde hand, in plaats van de andere kant te proberen. Als de inhalator er dan eenmaal in zit, houden ze ´m ondersteboven… Ja, dan werkt die niet. Om het nóg leuker te maken; ze sprayen één keer en halen gelijk het systeem uit de mond. De patiënt heeft nog niet eens de mogelijkheid gehad om eenmaal te inhaleren en alles wordt opgeborgen… Probeer dan maar eens uit te leggen hoe het wél moet, terwijl ze allemaal gebrekkig Engels verstaan en spreken.

Óók het opruimen gaat niet zonder problemen. Als de voorzetkamer in elkaar zit, is die groter dan het doosje waar die in opgeborgen wordt. Toch probeert de familie én de verpleegkundigen op de een of andere manier dat het wel past terwijl je duidelijk kan zien dat dat nooit gaat lukken.

Beetje bij beetje begin ik te zien hoe een dagdienst op de Medical Ward er uit ziet. Aan het begin van de dienst wordt de medicatie ´gegeven´. In een medicijnlijst wordt er bijgehouden wat wanneer gegeven wordt. Ze lopen naar de bedden toe en zoeken in de medicijnmandjes bijvoorbeeld de juiste tabletten en zeggen tegen de familie hoeveel er ingenomen moeten worden. Alléén de medicatie omtrent het infuus doen de verpleegkundigen. De rest doet de familie; de tabletten, de inhalator, de eventuele poeders, etc. 

Na het geven van de medicatie, worden de medicijnbakjes ´opgeruimd´. Alles wat gebruikt is wordt weg gegooid; plastic, infuuslijnen, halflege flesjes, medicatiestrips, naalden, etc. Ik vroeg aan een van de verpleegkundigen waarom ze bijvoorbeeld de naalden niet gelijk opruimen als ze die gebruikt hebben. Ze vertelde me dat die naalden 24 uur gebruikt worden en de volgende dag pas weg worden gegooid. 

Vóórdat de dokter komt, moeten de vitale functies gemeten worden. Dit doen ze met een bloeddruk meter op de ouderwetse manier, met een stethoscoop. Op de afdeling zijn er 2 bloeddruk meters die ze voor iedereen gebruiken, zonder schoon te maken. Maarja… hoe ´vies´ worden die eigenlijk als iedereen nog zijn of haar kleding aan heeft als er gemeten wordt. Ik vroeg een van de verpleegkundigen of ze daadwerkelijk wat konden horen tussen al die stoffen door. Heel enthousiast zei ze ja en ik mocht ook even luisteren… Ik hoorde echt helemaal niks. Zal vast aan mij liggen, haha. 

Bij het meten van de bloeddruk verwerken ze dit allemaal in het dossier net zoals de pols, temperatuur en saturatie. De temperatuur rekenen ze met Fahrenheit in plaats van graden. Ook weer zo bijzonder… Ze meten de temperatuur niet, maar zetten wél een getal in het dossier neer. Voor het meten van de temperatuur hebben ze een hele ouderwetse meter die onder de tong gestopt wordt, maar doen ze het op de afdeling onder de oksel. Íets hygiënischer, zal je denken. Nou nee, want dit gaat van huidcontact tot huidcontact zónder schoon te maken tussendoor… Echt, hoe voorkom je verspreiding van infecties.

Als het tijd is voor de doktersronde, is alles al klaar gemaakt want dit is tenslotte hét belangrijkste van de dag. Tijdens de ronde zijn er 2 dokters met een aantal artsen in opleiding. Zover ik gezien heb, staan er in totaal 7 mensen bij die er verstand van hebben. De studenten hebben een witte lab jas aan, terwijl de dokter er in hun winterjas staan omdat het koud is in het ziekenhuis. Daarnaast staan er twee, soms drie verpleegkundigen bij die alles wat er gezegd wordt gelijk verwerken in het zorgdossier. Ja, en dan sta ik er nog bij te koekeloeren. In totaal dus 10 mensen die van bed naar bed gaan als er plus minus 30 patiënten liggen. Ik denk dat ze in Nederland dat als een ´speciale behandeling´ zouden zien of iets dergelijks…

Als de doktersronde geweest is, wat meestal iets van 2 uur duurt, wordt alles verwerkt. De leukste tijd van de dag voor mij, want ik snap er natuurlijk geen bal van. De helft is in het Engels en de andere helft in het Nepalees. Het meeste Engels kan ik goed begrijpen, maar kan ik het niet lezen omdat het handschrift zó slecht is. Super fijn… NOT. 

Aan het eind van de dienst wordt er nog medicatie rond gedeeld en zitten we eigenlijk op ´wacht´ in de zusterspost. Als er iemand een vraag heeft, kunnen ze langs komen. Meestal zit je gewoon 2 uur te wachten en niks te doen. Totaal anders dan een dienst die je in Nederland aan het werk bent. Natuurlijk gebeurt er elke dag wel weer wat anders, maar zijn dit wel dagelijkse handelingen waar ik mij continu over blijf verbazen. 

Dan hebben wij het in Nederland toch wel even wat beter voor elkaar, terwijl het eigenlijk voor sommigen nóóit genoeg is. Ik merk écht dat de Nepalezen tevreden zijn met het weinige wat ze hier hebben. Iets om van te leren vind ik!