Surgical Ward

Onderweg naar de afdeling kwam ik een van de Nepalese studenten tegen waarmee ik ook op de Medical ward stond. Zij hebben een ´practicum´ en staan om de week op de Medical ward en de Surgical ward. Ze zei dat ik met haar mee kon lopen naar de kleedkamer en daarna de afdeling op. Ik zei nog tegen haar dat ik me moest melden maar dat was niet nodig. We gingen gelijk mee met de overdracht van de patiënten; van nacht- naar dagdienst.

De Surgical ward ziet er ongeveer hetzelfde uit als die van de Medical; allebei een mannen en vrouwen afdeling. De afdeling is, omdat het ziekenhuis nog niet helemaal af is, onderverdeeld in 3 categorieën: de ENT (Ear, Nose, Throat), Urology en Surgery.

Tijdens de doktersronde zijn er 3 verschillende dokters omdat er 3 verschillende specialisaties zijn. De eerste doktersronde die ik mee mocht maken op de nieuwe afdeling. In totaal heb ik 17 mensen om het bed van de patiënt heen geteld: 6 artsen, 5 artsen in opleiding, 3 verpleegkundigen van de afdeling en 3 studenten waaronder ik. Ik vond het op een gegeven moment zó veel, dat ik maar ergens achteraan ben gaan staan. Ik vind het zo raar, dat het heel normaal is dat er zoveel mensen bij een patiënt staan. Natuurlijk, op een afdeling als deze is het belangrijk dat de juiste diagnose gegeven wordt omdat ze een operatie te wachten staat. En natuurlijk moeten de artsen in opleiding mee kijken om te kunnen leren, maar goed… een beetje héél erg druk lijkt mij.

Na de doktersronde ben ik met de studenten wezen lunchen aan de overkant van het ziekenhuis. Ze vertelden dat ze het niet zo leuk vinden op de afdelingen omdat de verpleegkundigen vaak op ze neer kijken en veel roddelen. Misschien heb ik toch een voordeel in het niet begrijpen van de Nepalese taal…

Eenmaal terug op de afdeling kwam er een arts naar mij toe en ging met mij in gesprek. Hij wilde weten waar ik vandaan kwam, waarom ik in dit ziekenhuis stage loop, waar ik voor aan het leren ben, etc. we hebben een poosje gepraat en hij vroeg mij of ik mee wilde kijken bij het verschonen van een aantal wonden. Natuurlijk wilde ik dat, dus ging ik mee. De eerste patiënt had een buikwond die niet ontstoken was. Hij vertelde stap voor stap wat hij aan het doen was omdat de handeling anders was dan ik het in Nederland geleerd had.

Daarna zijn we naar een andere patiënt gegaan. Tijdens het verschonen van deze wonden, mocht ik assisteren. Hij legde uit wat de patiënt voor operatie gehad heeft, hoe de gezondheidstoestand was en dat de wonden aan het verbeteren waren. Bij deze patiënt hebben we ongeveer drie kwartier gestaan omdat er allemaal ´dood´ weefsel weg geknipt moest worden. Het weefsel zag er niet zwart uit, maar leek het meer op een gelig beslag. Het moest weg gehaald worden, omdat de wond anders niet goed zou kunnen helen. Het leek mij heel pijnlijk, dat de arts zo met een pincet en een schaar in die wond zat te knippen maar aan de patiënt te zien viel dat gelukkig wel mee.

Samen met de arts ben ik mee gegaan naar een andere afdeling, waar hij nog twee patiënten geholpen had. De eerste patiënt moest een steunkous aan hebben en het andere been moest gezwachteld worden. Ze pakten de zwachtels die er al omheen zaten, dus met al het vocht van die wondjes en uit het been, en daarmee gingen ze het been opnieuw zwachtelen. Het hoefde er niet strak er om heen te zitten en dat er ribbels op elkaar zaten maakte ook hélemaal niks uit. Ik vroeg me ook af waarom ze überhaupt gezwachteld hebben.

Deze week heb ik ook mee mogen helpen met het klaarmaken van de patiënten dossiers voor als ze met ontslag mogen. De patiënten nemen zelf hun papieren dossier mee en moeten zelf beslissen of ze het bewaren voor eventueel een volgend ziekenhuisbezoek, of dat ze het weg gooien. Omdat deze keuze bij de patiënt ligt, is er vaak geen geschiedenis bekend van een vorig bezoek omdat de informatie gewoon niet meer ´bestaat´.

Ook heeft een van de artsen mij, tijdens de doktersronde, uitgelegd hoe een röntgenfoto van een van de patiënten er uit zag. De patiënt had een dubbele J katheter in de urinebuis zitten wat op de foto heel goed te zien was. Hij legde uit dat de patiënt ergens in de urinebuis wat oneffenheden in de wand had zitten. Heel interessant om te zien, omdat we in Nederland als verpleegkundigen nooit röntgenfoto’s zien.

Een dag daarna heeft de arts waarbij ik mocht ondersteunen tijdens de wondzorg, mij uitgelegd hoe ik röntgenfoto´s van de long kon lezen. Hij vertelde dat je altijd moet vergelijken; een röntgenfoto van de longen waaraan niks mankeert, naast een foto houden waar je dus oneffenheden op moet gaan zien. Hij vertelde waar ik moest kijken om het diafragma te kunnen zien, hij legde uit waar de maag lag en hoe je het hart kan onderscheiden van de longen. Heel interessant om te zien, want deze week was er ook een patiënt die een van de longen vol met water had zitten. Op de röntgenfoto kon je gewoon de helft van de long daardoor niet zien.

De rest van de week ging een beetje hetzelfde, maar dan met andere artsen. Het viel mij op dat de mensen veel aardiger zijn op de afdeling; de patiënten vragen naar mij aan de verpleegkundigen, ze lachen naar mij, de verpleegkundigen zelf stellen veel vragen en dan met name de hoofdzuster. De artsen vragen aan mij wat voor opleiding ik doe, waarom ik voor Nepal gekozen heb en waarom juist voor dit ziekenhuis. Het is echt heel leuk om met hun een gesprek aan te gaan en het voelt veel fijner dan op de Medical Ward.